چینی‌ها استراتژی‌های جالبی برای به حداقل رساندن پرداخت‌های خود دارند. به‌عنوان مثال، صادرات خودروهای زامیاد به کنیا در حقیقت راهکار جدید چین برای پرداخت بدهی نفتی به ایران است و یک همکاری تحمیلی به حساب می‌آید.
صادرات خودروهای زامیاد به کنیا چندان افتخاری برای سایپا و صنعت خودروسازی ایران به حساب نمی‌آید، چون اول اینکه طبق گزارش‌های مختلف، معامله با این کشور بر اساس ارز منطقه صورت می‌گیرد، نه ارزهای رایجی همچون دلار یا یورو یا حتی ریال. دوم اینکه همکاری با کشورهایی همچون کنیا و آنگولا بدون شک نمی‌تواند تأثیر سیاسی – اقتصادی خاصی برای کشور عزیزمان به‌همراه بیاورد و در مجامع بین‌المللی گره‌گشا باشد. از همه مهم‌تر، قرارداد زامیاد و کنیا، نه یک دیپلماسی برای ایران، بلکه نوعی تحمیل شرایط چین برای پرداخت مطالبات نفتی ایران است.
صادرات خودرو به زامیاد، دستاورد سفر رئیس جمهور
گفته می‌شود چینی‌ها در ۱۲ ماه گذشته به‌طور میانگین ۴۴ درصد تخفیف برای نفت خام ایران دریافت کرده‌اند. به گزارش یکی از رسانه‌های غربی، چین از ۱۱ نوامبر، بدهی خود را نه با یورو، دلار و ریال، بلکه یوان و حتی ارزهای آنگولا، زامبیا و کنیا پرداخت می‌کند. چین با این روش، ایرانی‌ها را به خرید کالا از این کشورها ترغیب می‌کند تا آن‌ها توان بازپرداخت وام‌های گرفته‌شده از چین را به دست آورند. اگرچه صحت این موضوع (پرداخت بدهی با ارز آنگولایی، کنیایی و …) توسط مسئولیت ذی‌ربط تکذیب شده است، ولی برخی از آن‌ها به بهانه رفع وابستگی به دلار یا یورو، ایرادی در معامله با ارز محلی ندیده‌اند!
صادرات خودروهای زامیاد به کنیا دستاورد سفر رئیس‌جمهور به این کشور بود. با وجود تحریم‌ها، ایجاد روابط اقتصادی – سیاسی با کشورهای مختلف امری مطلوب به حساب می‌آید، ولی آیا انجام هر نوع معامله با کشوری مثل کنیا، سودی برای کشور عزیزمان دارد؟ آیا بهتر نیست همانند کشورهایی مثل روسیه، کره جنوبی، چین، ترکیه و …، ایران هم به فکر رایزنی و همکاری بیشتر با کشورهای عربی باشد؟